بر تشنه محال است که آبی بفرستند

رضا حاج حسيني

امروز شديم شاعر كوى رضا

با شبنم اشك زائر كوي رضا

از فاطمه ايكاش براتى برسد

اين جمع شودمسافركوى رضا

-----

از روز الست دل به حيدر دادم

تا در دو جهان علي كند امدادم

با عشق نجف، مرقد مولا امشب

من زائر صحن پاك گوهرشادم

-----

از هجر حريم علوى خسته شدم

چون مرغ شكسته بال و پربسته شدم

يك بار پريدن به هوايت كافيست

بر گنبد زرين تو وابسته شدم

-----

ارباب رضا رضايتى مى خواهم

بيمار شدم عيادتى مى خواهم

بر پنجره فولاد شما دل بستم

درياى شفا شفاعتى مي خواهم

-----

با مدح و ثناخوانيتان زنده شدم

در ذكر على و آل پاينده شدم

وقتي كه شنيدم تو شفيعم هستي

از جرم و گناه خويش شرمنده شدم

-----

بيمار شدم ، شفا نگيرم چه كنم

از دست شما دوا نگيرم چه كنم

با سر به زمين خورده ام اي آقاجان

امروز اگر ، كه پانگيرم چه كنم

-----

او وعده ی حقِّ سوره ی کوثر بود

نــورانـیـتـش چو صورت مــادر بود

با حبِّ ولایتش همه شیعه شدیم

او وارث نــور حضـرت حیــدر بود

-----

الحق که شفیع ممکنات است رضا

هم صاحب کشتیّ نجات است رضا

من معتقدم نجات ما دست رضاست

بـالا تـر از ایـن ربـاعـیـات است رضا

-----

هـر چند کـه نـوکـریّ ما نـا چیز است

در سینه ی ما عشق رضا لبریز است

ما هر چه کـه داریم از لطف رضاست

الحق کـه رضا شفیع رستاخیز است

اصغر چرمي

ای لطف تمام یا رضا  ادرکنی

ای فیض مُدام یا رضا ادرکنی

بر محضر پاکت ای امام معصوم

پیوسته سلام یا رضا ادرکنی

ای با تو حلال باده ی صاف خلود

غم با تو حرام یا رضا ادرکنی

ای شه بپذیرم  نظری کن بر ما

یا نور و امام  یا رضا ادرکنی

با لطف شما روزی خود می گیریم

ای رحمت عام یا رضا ادرکنی

با حضرت حق بگو که لایق سازد

این بنده ی خام یا رضا ادرکنی

در صحن شما یاد خدا کرد دلم

ای جان کلام یا رضا ادرکنی

در پای ضریحتان من عاشق شده ام

ای شوکت تام یا رضا ادرکنی

با نام تو جاری شده الطاف خدا

دریای مرام یا رضا ادرکنی

با نام تو خشنود شود حضرت حق

ای ختم کلام یا رضا ادرکنی

ای نام تو احیاگر آئین علی

ای حسن ختام یا رضا ادرکنی

در روز شهادتت تصدّق بنما

یک حجّ تمام یا رضا ادرکنی

اصغر چرمی

اي امام هشتم ما يا علي موسي الرضا

اي رئوف هر دو دنيا يا علي موسي الرضا

يوسف زهرا تويي اي يادگار فاطمه

وارث ام ابيها يا علي موسي الرضا

مادحان درگهت از جنس جبريل امين

ذاكرانت كهكشانها يا علي موسي الرضا

اهل بالايي و جايت عرش حق داور است

اي به جن و انس مولا يا علي موسي الرضا

از غم جانسوزتان اي حضرت شمس الشموس

ماند داغي بر دل ما يا علي موسي الرضا

دعوتت كردند  آقا از مدينه تا به طوس

اي غريب شهر غمها يا علي موسي الرضا

منتظر مي مانم آقا يا علي موسي الرضا

اصغر چرمي

به آستان رفیعت ، مرا نگاهی کن

منم گدای حریم شما ، نگاهی کن

تو آن امام رئوفی منم فقیر توام

به دست خالیم ای شه بیا نگاهی کن

چه شد که من به سرای تو دعوتم امروز؟

کنار پای ضریحت شها نگاهی کن

میان پنجره فولاد تو چه غوغا بود

به گوشه چشم طبیبت رضا نگاهی کن

به کنج مرقد زیبای تو نشستم من

به چشم زاویه بینت جدا نگاهی کن

شنیده ام که میایی سه جا به بالینم

بیا به جان جوادت ، مرا نگاهی کن

میان صحن و سرایت دو بال دارم من

منم کبوتر گنبد طلا نگاهی کن

گدای کوی تو آقا عجب دلی دارد

به یک غزل شد اسیرت بیا نگاهی کن

اصغر چرمی

به آستان رفیعت ، مرا نگاهی کن

منم گدای حریم شما ، نگاهی کن

تو آن امام رئوفی منم فقیر توام

به دست خالیم ای شه بیا نگاهی کن

چه شد که من به سرای تو دعوتم امروز؟

کنار پای ضریحت شها نگاهی کن

میان پنجره فولاد تو چه غوغا بود

به گوشه چشم طبیبت رضا نگاهی کن

به کنج مرقد زیبای تو نشستم من

به چشم زاویه بینت جدا نگاهی کن

شنیده ام که میایی سه جا به بالینم

بیا به جان جوادت ، مرا نگاهی کن

میان صحن و سرایت دو بال دارم من

منم کبوتر گنبد طلا نگاهی کن

گدای کوی تو آقا عجب دلی دارد

به یک غزل شد اسیرت بیا نگاهی کن

اصغر چرمی

از بس که از فراق تو دل نوحه گر شده

روزم به شام غربت و غم تیره تر شده

آزرده گشت خاطرت از کرده های من

آقا ببخش نوکرتان دَردِسَر شده

تنها خودت برای ظهورت دعا کنی

وقتی دعای من ز گنه بی اثر شده

از شام هجر یار بسی توشه می برد

آنکس که اهل ذکر و دعای سحر شده

بودم مریض و روضه ی تو شد دوای من

حالم به لطفتان چقدر خوب تر شده

رفت از نظر محرّم و آقا نیامدی

حالا بیا که آخرِ ماه صفر شده

بعد از دو ماه گریه به غم های کربلا

حالا زمان ندبه به داغی دِگر شده

یَثرب برای فاطمه نقشه کشیده است

یَثرب چقدر بعدِ نبی خیره سر شده

باید که بعد از این به غم مادرت گریست

فصل شروع ماتم خیرُالبشر شده

از شعله های پشتِ در خانه ی علی است

گر آتشی به کرب و بلا شعله ور شده

آن روز اگر به صورت مادر نمی زدند

لطمه دگر به چهره ی دختر نمی زدند

جوادپرچمي

عاشقت شد از ابتدا این قدر

دوست دارد تو را خدا این قدر

بغلِ کعبه هم به جان خودت

ما نگفتیم ربّنا این قدر

بی سبب نیست شهرت آهو

آن قدر گریه کرد تا این قدر...

حرمت می رسیم زود به زود

دل نبرده کسی ز ما این قدر

چقَدَر عاشق خودت شده ای

جلوی آینه نیا این قدر

کربلا رفتم و نجف رفتم

من ندیدم برو بیا این قدر

از خدا هم سرت شلوغ تر است

چه کسی داشته گدا این قدر

کرمت مایۀ خجالت ماست

کم نوشتم ولی چرا این قدر؟

مزد یک بار ما سه بار شماست

هیچ کس سر نزد به ما این قدر

وقت مردن بیا کنارم باش!

ظرف ما را مکن طلا این قدر

کربلای مرا به تو دادند

پس اذیت نکن مرا این قدر

این که عاشق شما شده ایم

کار ما بود یا شما این قدر...؟!

مرغ دلم پر زند بر سر کوی رضا 
دست نیازم بود باز به سوی رضا 
آرزویم این بود تا دم مردن شود 
چشم گنه کار من باز به سوی رضا 
خلق جهان زائرند از همه سو کعبه را 
کعبه بود در حجاز زائر کوی رضا 
با نفس عیسویش، با دم جانبخش خویش 
جان مسیحا بود زنده ز بوی رضا 
بر بدنش می شود آتش دوزخ حرام 
هر که خورد قطره ای آب ز جوی رضا 
کشور ایران فقط نیست به او متکی 
زندگی کائنات بسته به موی رضا 
نیست عجب خضر اگر تشنه لب جام اوست 
ساقی رضوان بود مست سبوی رضا 
جرم و گناه و خطاست عادت دیرین من 
عفو کرامت بود خصلت و خوی رضا 
چند به شوق بهشت زائر این در شوی 
جنت جنت بود روی نکوی رضا 
"میثم" اگر از نماز آبروی مؤمن است 
آب دهد بر نماز آب وضوی رضا

پیش از سلام زائر خود را کند سلام 
پیوسته دست بر سر زوار می کشی 
تو کیستی که ناز گنه کار می کشی 

پاییز بوستان دل ما بهار توست 
در شهر طوسی و همه عالم دیار توست 
گل بوسة امام زمان بر مزار توست 
شیعه به هر کجا که رود در کنار توست 
چشم و چراغ و محفلم اینجاست یا رضا 
هر جا سفر کنم دلم اینجاست یا رضا

شرمنده ام از این که بپرسند کیستم 
از ذره کمترم نتوان گفت چیستم 
در پرتو کرامت خورشید زیستم 
روزی که نیستم به کنار تو نیستم 
با یک دم تو صبحدم عید می شوم 
در آفتاب صحن تو، توحید می شوم 

گل از نسیم صبح بهشت تو بو گرفت 
خورشید پیش روی تو از شرم رو گرفت 
ماه از فروغ خشت طلایت وضو گرفت 
بی آبرو ز خاک درت آبرو گرفت 
من دور گندم کرم تو کبوترم 
ردّم نکن که از همه بی آبروترم 

ای نقش دیده و دل ما جای پای تو 
روح الامین کبوتر صحن و سرای تو 
مضمون بده که از تو بگویم برای تو 
"میثم" کجا و گفتن مدح و ثنای تو 
راهم بده که ذاکر ناقابل توام 
انگار اینکه خاک ره دعبل توام

مه برج ایمان، علی ابن موسی 
در دُرج امکان، علی ابن موسی 
سپهر امامت، محیط کرامت 
یم جود و احسان، علی ابن موسی
به آدم دهی دَم، به موسی دهی یَد
به عیسی دهی جان، علی ابن موسی 
ولای تو باشد کمال ولایت 
میان امامان، علی ابن موسی 
تویی قدر و کوثر، تویی نور و فرقان 
تویی آل عمران، علی ابن موسی
وجود تو ای جانِ جان، جانِ جان است 
در آغوش ایران علی ابن موسی 
به چشم تو نازم کز آن شیرِ پرده 
شود شیرِ غرّان، علی ابن موسی 
عجب نیست ناز ار کند مور راهت
به تخت سلیمان، علی ابن موسی 
سُم آهویی را که ضامن شدی تو 
زند بوسه رضوان، علی ابن موسی 
بُوَد شیعه را در کمالِ تشیع 
ولای تو میزان علی ابن موسی
سزد جن و انس و ملک بر تو گرید 
چو دعبل ثنا خوان، علی ابن موسی
عجب نیست کز رأفت و رحمت تو 
بَرَد بهره شیطان، علی ابن موسی 
دل مرده گردد به خاک تو زنده 
چو باغ از بهاران، علی ابن موسی
غباری که روی ضریحت نشیند 
شفا خیزد از آن، علی ابن موسی
شود با نسیم بهشتِ حریمت 
جهنم گلستان، علی ابن موسی
سزد انبیا در طواف مزارت
بخوانند قرآن، علی ابن موسی
دهد قبّه ات نور بر چشم گردون 
چو مهر درخشان، علی ابن موسی
بَرَد در حریم تو دست توسّل
دوصد پور عمران، علی ابن موسی
تو نوحیّ و ایران چو کشتی، چه بیمش
ز امواج طوفان، علی ابن موسی
کند جن و انس و ملک درد خود را 
به خاک تو درمان، علی ابن موسی
همه آفرینش بود سفره ی تو
همه خلق مهمان، علی ابن موسی
تو شاه جهانی خوانند خَلقت
غریب خراسان، علی ابن موسی
تو در قصر مأمون شب و روز بودی 
چو یوسف به زندان، علی ابن موسی
لبت بود خندان، دلت بود گریان 
غمت بود پنهان، علی ابن موسی
به غم های ناگفته ات باد جاری
سرشکم به دامان، علی ابن موسی
تورا بارها، بارها کشت مامون
به رنج فراوان، علی ابن موسی
نباید که با هیفده خواهر آخر 
تو تنها دهی جان، علی ابن موسی
تو مسموم گشتی، دگر جسم پاکت 
نشد سنگ باران، علی ابن موسی
تو دیگر جوادت نشد اِرباً اِربا 
ز شمشیرِ بُرّان ، علی ابن موسی
تو دستِ جدا گشته از تن ندیدی 
به خاک بیابان، علی ابن موسی
تو شش ماهه طفلت در آغوش گرمت 
نشد تشنه قربان، علی ابن موسی
دریغا، دریغا که با آل عصمت 
شکستند پیمان، علی ابن موسی
به میثم نگاهی، که با خود ندارد 
به جز کوه عصیان، علی ابن موسی
استاد سازگار  

روز و شب سوزد دلم در حسرت دیدارتان

آرزو دارم شوم همراه با زوارتان

می شوم دلتنگِ ایوان طلایت روز و شب

یا کبوترها که می چرخند در دربارتان

یا رضا اذنی بده این دردمندِ خسته را

تا بیاید بهر درمان نزدتان بیمارتان

کودکانم آرزومند حریمت گشته اند

عشقشان در کودکی بوسیدن رخسارتان

ضامن آهو نصیبم کن که یک بار دگر

بهر گریه سرگذارم بر در و دیوارتان

حاجتم بسیار مولا خواهشم تنها همین

کن قبولم تا شوم یک عمر خدمتکارتان

گرچه گاهی خنده یا شادی به ظاهر می کنم

«شعله» تا روز ابد در دل بود غمخوارتان

محمدصرامي(شعله)

 اشکمان جاریست یامولا

دستمان خالیست یامولا

زائرت یک نگاه می خواهد

یک نگه کافیست یا مولا

گرچه من بنده ی بدم اما

لطفتان باقیست یا مولا

ضامن آهوان که چیزی نیست

کارت آقاییست یا مولا

مرحم زخم بی کسان جهان

زخممان کاریست یا مولا

مرقدت را چه دوست می دارم

مرقدت عالیست یامولا

بهترین جایمان درون حرم

صحن آزادیست یامولا... 

يا امام رضا ع

در حرم دیدم که تابوتی برای خاکروبی آمده

خوش به حالش بعد مردن جای خوبی آمده

احمد(امین) ایرانی نسب

آخر «ماه صفر»، اول ماتم شده است

دیده ها پر گهر، و سینه پر از غم شده است

آه ای ماه، که داری به رخت گرد ملال!

خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است

آخر ای ماه سفر کرده که «سی روزه» شدی  

رنگ رخسار تو، همرنگ «محرّم» شده است

عرشیان، منتظر واقعه ای جان سوزند

چشم قدسی نفسان، چشمه ی زمزم شده است

شب تودیع پیمبر، شهدا می گفتند:

 آه از این صبح قیامت، که مجسم شده است

تا که بر چیده شد از روی زمین «سایه ی وحی»        

آسمان، ابری و آشفته و درهم شده است

«مجتبی» گلشنی از لاله به لب، کرد وداع

داغ او، داغ دل عالم و آدم شده است

باغ، لبریز شد از زمزمه ی «یاس کبود»

لاله، دل تنگ تر از حجله ماتم شده است

میهمانی، که «خراسان» شد از او باغ بهشت

میزبان غم او «عیسی مریم» شده است

از همان روز، که زد سکّه به نامش در توس

شب، پی کشتن «خورشید» مصمم شد

تا بسوزد «دل ذریه ی» زهرای بتول

زهر در ساغر انگور فراهم شده است

راستی تا بزند بوسه بر «ایوان طلا»

کمر چرخ به تعظیم شما خم شده است

پایتخت دل صاحب نظران است این جا

«مشهد» انگشت نمای همه عالم شده است

گر چه بسیار خطا دیده ای از ما، اما

سایه ی مهر تو، کی از سرما کم شده است؟

گر چه من ذرّه ی ناقابلم ای شمس شموس!

باز پیوند من و عشق تو محکم شده است

تا کسی بنده ی سلطان خراسان نشود

غمش از دل نرود، مشکلش آسان نشود